Kochani jesteśmy już od piątku w domu, to były długie i ciężkie dni dla nas wszystkich, ale chyba najcięższe dla Wojtusia. W szpitalu stawiliśmy się w środę z samego rana, jak zawsze pojawiły się problemy na izbie przyjęć, powód - brak wolnych łóżek na oddziale, a przed nami czeka jeszcze dwójka dzieci na przyjęcie, więc czekaliśmy choć widząc coraz większą panikę małego byłam nieźle poirytowana. Mąż osobiście przeszedł się na oddział, zanim zdążył wrócić zostałam wezwana do okienka -jest dla nas miejsce. Po załatwieniu reszty formalności idziemy na znajomy nam oddział X. Po krótkiej rozmowie z pielęgniarką zaprowadziła nas do sali w której mieliśmy leżeć, jak ją zobaczyłam przeżyłam kolejny szok - 5 dużych łóżek i jedno malutkie, wszystkie oprócz jednego, wolnego dla nas zajęte. Wojtuś histerycznie wczepiony we mnie coraz głośniej zaczął płakać, ja na widok tej sali też miałam ochotę nie tyle płakać co krzyczeć. Siostra oddziałowa, która nas znała z poprzedniego pobytu i znała również historię Wojtusia patrząc na reakcję małego i to jaki w sali panuje harmider i gwar popatrzyła na nas i powiedziała ze postara się nas umieścić gdzieś indziej. 5 minut później byliśmy już w małej 2 osobowej salce, spokojnej i cichej, pomyślałam sobie wtedy że jakoś to przetrwamy. Najpierw odwiedziła nas chirurg, która miała robić zabieg małemu, przyszła w towarzystwie kilkorga studentów, poprosiła nas o zgodę na to, żeby zbadać małego przy nich i pokazać im przepuklinę. Mąż stwierdził że w końcu na kimś się muszą uczyć i wyraziliśmy zgodę. Jak tylko zdjęliśmy małemu pampersa i dotknęła go pani chirurg to Wojtuś się tak wkurzył że przepuklina zrobiła się masakrycznie duża, studenci którzy stali zgromadzeni w drugim końcu sali widzieli ją bardzo dobrze. Po tym jak uspokoiliśmy Wojtka mąż pobiegł do samochodu po nasze rzeczy i przede wszystkim po zabawki i ulubiony kocyk (tygrysek) Wojtka. Wojtuś gdy zobaczył swoje gadżety zaczął się nawet uśmiechać. Następną wizytę złożyła nam pani anestezjolog, która następnego dnia miała znieczulać małego, wypełniliśmy ankietę, pogadaliśmy o Wojtusiu, pani anestezjolog znała go z oddziału Intensywnej Terapii więc znała jego przeszłość. Tego dnia odwiedziła nas jeszcze nasza kochana pani Wanda, lekarka która przez kilka miesięcy zajmowała się Wojtusiem na Intensywnej Terapii, a której my i Wojtuś zawdzięczamy bardzo dużo. Zawsze gdy jesteśmy w szpitalu Pani doktor Wanda przychodzi do nas aby choć na chwilkę popatrzeć na swojego dawnego małego podopiecznego.noc minęła nam w miarę spokojnie, ja spałam z małym na łóżku a mój mąż w śpiworku i na karimacie spał obok łóżka.
Następnego dnia Wojtuś został operowany, około godz. 10:00 został zabrany na salę operacyjną, a my z niecierpliwością i dużym niepokojem czekaliśmy na jego powrót. gdy było grubo po 11:00 nasz mały został przeniesiony na salę wybudzeń, a my jak zawsze czekaliśmy pod drzwiami. Pani chirurg wyszła do nas i dowiedzieliśmy się że operacja odbyła się bez większych problemów, znów jądro było zrośnięte z jelitem i to nawet gorzej niż poprzednio, ale liczyła się z tym że tak będzie i była na to przygotowana. Od anestezjolog dowiedzieliśmy się że Wojtuś dzielnie zniósł narkozę, oddechowo było rewelacyjnie, saturację trzymał pięknie, nie było nawet jednego spadku, nawet nie musiała go intubować tylko był pod maseczką tlenową. W tym czasie jak czekaliśmy pod salą wybudzeń spotkała nas niespodzianka i zostaliśmy "wyrzuceni" z sali którą zajmowaliśmy, musieliśmy przenieść wszystkie nasze rzeczy do sali do której chciano nas rzucić za pierwszym razem, na szczęście wszyscy pacjenci systematycznie wychodzili do domu i wieczorem oprócz naszego łóżka było zajęte jeszcze tylko jedno łóżko, reszta wolna. Powód przeniesienia był prosty - potrzebowali izolatki dla dziecka, które miało jakiegoś wirusa, co utwierdzało mnie w przekonaniu że musimy jak najszybciej po operacji uciekać do domku żeby czegoś nie złapać. Przepraszam odbiegłam trochę od tematu, Wojtusiek po operacji szybko doszedł do siebie gdy tylko położyliśmy go na łóżku zaraz próbował wstawać, raczkować a nawet schodzić na podłogę, jednak zmęczenie wzięło górę i troszkę spał.
 |
| Jestem głodny |
 |
| zmęczony |
 |
| a rodzice nie pozwalają mi wstać z łóżka |
Ze wstawaniem był duży problem z uwagi na to że mały miał dość niefortunnie założony welflon bo na stópce Wojtusia, dokładnie z boku. Nocka minęła nam w miarę spokojnie choć o 2:00 była mała pobudka :-). Następnego dnia po obejrzeniu małego nasza chirurg pozwoliła nam jechać do domu, gdzie czekał już na nas stęskniony Wikuś. Muszę napisać że Wikuś również dzielnie zniósł rozstanie, gdy dzwoniłam do moich rodziców którzy się nim opiekowali mały próbował obejmować i przytulać się do telefonu, zawsze na pożegnanie mówiłam "Wikuś zrób mamie PA PA" i moje małe słoneczko machało PA PA.
 |
| Wreszcie w domku |
 |
| zdjęcie trochę niewyraźne, ale widać na nim jak szczęśliwy jest Wojtuś |
Czas na pooperacyjne wnioski:
Wojtusiowi dzięki operacji odeszło bardzo duże źródło bólu, przez co zmienił się diametralnie. Jest spokojniejszy, weselszy, częściej się uśmiecha, lepiej chodzi, a także lepiej słyszy (mam nadzieję że nie zapeszę) np. jego reakcja na swoje imię jest szybsza, lepiej je z łyżeczki, pije więcej płynów. Mam nadzieję że te zmiany utrzymają się.
Na koniec chciałabym życzyć wszystkim naszym czytelnikom, przyjaciołom, wszystkim tym, którzy kibicują Wojtusiowi i nam w tej walce o zdrowie naszego małego rycerzyka Zdrowych Wesołych Świąt Wielkanocnych, spokojnych, radosnych, spędzonych w gronie rodzinnym. Wirtualnie kochani dzielę się z wami jajeczkiem i takim wiosenno-świątecznym akcentem
