A miało być OK

W czwartek byliśmy z Wojtusiem na kontroli u chirurga. Wojtuś jak tylko zobaczył szpital zaczął ogromnie płakać, im bliżej oddziału chirurgicznego tym było coraz gorzej, po tym jak w gabinecie zabiegowym musieliśmy go rozebrać  do płaczu doszło szarpanie się, wyrywanie się, nie mogliśmy go utrzymać. Jak zdjęłam mu pieluszkę to oniemiałam. Znów wyglądało to tak jakby mały miał przepuklinę. Pani chirurg zbadała go i powiedziała ze wygląda to na wodniaka. 2 godziny wcześniej było wszystko ok a teraz nagle wodniak, byłam strasznie rozżalona, bo ile jeszcze nas spotka takich niespodzianek, coś jest ok a potem ....... 

Od czwartku  do dziś trochę się zmniejszyło, ale nadal jest widoczne powiększenie worka mosznowego. Na kolejną kontrolę musimy się stawić po 24 kwietnia, ale gdyby się coś działo wcześniej (gorączka, wymioty, brak stolca itp.) to nawet w nocy musimy natychmiast jechać na chirurgię. Przypuszczam ze na kolejnej wizycie ustalimy termin zabiegu zlikwidowania wodniaka :-( 

Wojtuś od powrotu ze szpitala zaczął lepiej reagować na dźwięki, stara się powtarzać, naśladować, pod tym względem jest ogromny postęp, który trudno wyjaśnić ale który zarazem nas ogromnie cieszy. Pewnego dnia Wojtuś siedział sobie na samochodziku, w pokoju byłam ja, mój mąż i moja mama a Wojtuś w pewnym momencie powiedział "tak" , kilka niezrozumiałych dźwięków i "nie mogę". Powiedział to tak wyraźnie i normalnie że nas wszystkich zatkało. Po chwili ja powiedziałam "słyszeliście to" bo zaczęłam już myśleć że ja mam jakieś halucynacje :-) A Wojtuś spoglądał na nas z taką tajemniczą minką. Nie wiem czy to był przypadek czy zamierzona działalność mojego kochanego synka ale dla takich chwil warto żyć. Każdy jego postęp, krok do przodu, nawet taki tyci, tyci wywołuje u mnie ogromną radość, staram się wtedy wierzyć że wszystko będzie dobrze, bo musi być dobrze, bo jest lepiej, bo przecież nie ma innej opcji. Szkoda tylko że Wojtusiowy Anioł Stróż czasami robi sobie wakacje i wtedy dopadają nas np. wodniaki.