Kilka słów o Wojtusiu

Wojtuś urodził się 1 października 2009 r. cztery miesiące przed planowanym terminem porodu, ważąc 790 gram i mierząc 33 cm, ważył mniej niż torebka cukru i mieścił się w dwóch złączonych dłoniach. Dostał 3 punkty w skali APGAR w tym 2 za bicie serca i 1 za zabarwienie skóry. Skóra tak skrajnego wcześniaka nie jest w pełni wykształcona, jest prawie przezroczysta z prześwitującymi naczyniami krwionośnymi i jest delikatna jak bibułka.
Wojtuś kilka godzin po porodzie został przewieziony do Szpitala im. Marii Konopnickiej w Łodzi gdzie spędził swoje pierwsze 6 miesięcy życia, z czego ponad 4,5 miesiąca na Oddziale Intensywnej Terapii i Anestezjologii. Już na samym początku okazało się że ma sepsę gronkowcową i grzybiczą, po 2 tygodniach doszło do zapalenia martwiczego jelit z perforacją jelita, z uwagi na niewykształcony Centralny Układ Nerwowy i komplikacje po porodzie Wojtuś przeszedł również krwawienia dokomorowe w główce III/IV stopień w czterostopniowej skali. Nie ominęła nas również retinopatia wcześniacza 3 stopnia na którą miał robiony dwukrotnie zabieg fotokoagulacji nieunaczynionej siatkówki obu oczu, chroniący go przed odklejeniem się siatkówki a co za tym idzie ślepotą. Mimo przeprowadzenia tego zabiegu żaden okulista przez długi czas nie był nam w stanie powiedzieć czy dziecko będzie widziało, a jeżeli tak to w jakim zakresie. Obecnie Wojtuś ma stwierdzoną nadwzroczność obu oczu +2 dioptrie oraz zez oka lewego, który zostanie zoperowany. Z uwagi na to iż płuca dziecka nie były przygotowane do oddychania oraz ciągłe infekcje organizmu Wojtuś przez 100 dni był poddany sztucznej wentylacji mechanicznej czyli był podłączony pod respirator co rozwinęło dysplazję oskrzelowo-płucną, z którą walczymy do chwili obecnej – wiąże się z tym brak odporności na infekcje, częste infekcje płuc i oskrzeli, które w każdej chwili mogą skończyć się pobytem dziecka w szpitalu i podłączeniem pod respirator, nawet zwykły katar może być dla niego bardzo niebezpieczny. Podczas pobytu Wojtusia w szpitalu okazało się że ma osteopenię wcześniaczą i co się z tym wiąże bardzo kruche kości, dopiero po kilku miesiącach podawania leków sytuacja uległa unormowaniu. Podczas długiej walki o życie Wojtuś przeszedł 4-krotnie posocznicę (sepsę), miał podawane leki ototoksyczne (m.in. antybiotyki o szerokim spectrum działania, furasemid itp.) przyczyniło się to do powstania niedosłuchu odbiorczego w obu uszach, od grudnia 2010 r. nosi aparaty słuchowe, które pomagają mu słyszeć.
Wojtuś dzięki rehabilitacji stawia samodzielne kroki, pracując z surdologopedą uczy się mówić, ale przede wszystkim jest wesołym, radosnym dzieckiem które wyrwaliśmy z objęć śmierci. Mając tak niewielkie szanse na przeżycie a jeszcze mniejsze na to by nie być "roślinką" zaskoczył wszystkich i cały czas zaskakuje.

Bardzo długo zbierałam się w sobie aby zacząć pisanie tego bloga, trudno jest od tak pisać o swoim dziecku, uzewnętrzniać się przed całym światem-dużą globalną wioską, przekonało mnie to iż wiele rodziców którzy stojąc przed faktem narodzin dziecka - skrajnego wcześniaka nie mogą liczyć na niczyją pomoc, szukają informacji w internecie, walczą z poczuciem winy, są przytłoczeni sytuacją. Razem z mężem przechodziliśmy przez to samo, szukaliśmy każdej informacji o wcześniakach z 24 tygodnia ciąży którym się udało, to dodawało nam nadziei, pozwalało przetrwać te najgorsze pierwsze tygodnie, szukaliśmy również kontaktu z rodzicami którzy przechodzili przez to samo co my. Znalazłam wtedy portal BabyBoom i forum wcześniaki, gdzie poznałam wspaniałe osoby - rodziców wcześniaczków z którymi dzieliliśmy się smutkami i radościami, wspieraliśmy się nawzajem, wymienialiśmy doświadczeniami. Zamieszczone poniżej posty od października 2009 r. do lipca 2011 r. zostały skopiowane z tego forum, postanowiłam je zamieścić tutaj w takiej treści i formie jak zamieszczałam je na forum. oddają one atmosferę tamtych trudnych dni.

czwartek, 30 października 2014

dzień za dniem

Wczorajsze późne pisanie  troszkę dziś odchorowałam, obudziłam się z potwornym bólem głowy, w dodatku dzieci nie dały mi pospać, pobudka o 5 z hakiem, przez godzinę próbowaliśmy z mężem uśpić towarzystwo, ale nie udało się. Mąż o 7 wyszedł do pracy, dzieci zjadły śniadanko, po 9 Wojtusia zaprowadziłam do przedszkola, po 13 go odebrałam, w między czasie obiad, zabawa z Wikim, czekanie na powrót męża, ćwiczenia z Wojtusiem itd itp. mija kolejny dzień, w dodatku czwartek a ja bardzo nie lubię czwartków. Choroba Wikiego uświadomiła mi że nigdy niczego nie powinniśmy być pewni, życie jest ulotne, trzeba cieszyć się chwilą, bo nigdy nie wiemy co przyniesie nam kolejny dzień i tak próbuję wcielić to "cieszenie się życiem" w życie i jak mantrę powtarzam sobie "co cię nie zabije to cię wzmocni" i niby się czuje "mocna" po tym co przeszliśmy ale chyba nie tak do końca. 
Wojtuś miał dziś bardzo dobry dzień w przedszkolu, panie były z niego zadowolone, bawił się z innymi dziećmi (dołączył do zabawy), współpracował, usłyszałam "z każdym dniem jest lepiej" i ten optymizm czuję do teraz.  Chcąc optymistycznie skończyć ten post wrzucam kilka fotek Wikusia z sesji fotograficznej jaką miał w szpitalu z okazji dnia dziecka, to są chyba najpiękniejsze zdjęcia jakie ma Wiki, zrobione profesjonalnym aparatem a nie komórką i tak patrząc na nie uświadamiam sobie ze ten mój mały urwis to fotogeniczna bestyjka. 










Autor: o

2 komentarze:

  1. dzielny Franek31 października 2014 10:30

    Ewa, dobrze, ze więcej optymizmu w Was.. Tego trzeba się na- i uczyć. Wierzę, że to, co najtrudniejsze już za Wami.

    I wiesz co, ja nie wierzę, że to co nas nie zabija to nas wzmacnia. Z każdym takim potężnym ciosem ja przynajmniej robię się słabsza. Człowiek łapie równowagę wtedy, gdy jest dobrze, ale każdy kolejny cios znosi coraz gorzej.
    Obyście Wy już żadnych ciosów więcej nie doświadczyli..

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy31 października 2014 13:44

    Super zdjecia:)pozdrawiam serdecznie!!!!

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)